The Adventure of Magic War ชีวิตฉันอยู่ที่เธอ 1

          เหล่านักรบในตำนานเคยสู้รบเคียงบ่าเคียงไหล่กันมานาน โดยพวกก่อก่วนผู้คนเหล่านั้นคือเหล่าปีศาจที่มีราชานำทัพและวางอำนาจไปทั่ว นามว่า 'เดวิล'
          
          พวกเหล่านักรบทั้งหลายไม่สามารถสู้รบกับมันได้เพราะพวกมันมีกำลังมากกว่าครึ้งของพวกเขา และด้วยพละกำลังที่มีอำนาจแห่งการทำร้ายมากกว่านั้นคือ 'เวทมนตร์ดำ' ที่ไม่มีสิ่งใดสามารถต่อกอนได้นอกจาก 'เวทมนตร์ขาว'
         
          พวกนักรบทั้งหลายที่มีเวลาของการพักฟื้นตัวก็จะใช้เวลานั้นหาบางสิ่งบางอย่างที่เหล่านักรบหรือวีรบุรุตในตำนานได้กล่าวไว้ว่าจะมีสถานที่แห่งหนึ่งที่สามารถเอาพลังแห่งเวทมนตร์มาใช้ต่อการสู้รบได้ และต้องผ่านการทดสอบของเวทมนตร์นั้นๆ
          
          และเมื่อเหล่านักรบทั้งหลายได้อดทนสู้กับเวทมนตร์ดำด้วยอาวุทธรรมดามาหลาย 10 ปี ก็มีนักรบ 4 คน นามว่า 'บลู' 'ริช' 'เบอร์รี่' และ 'ชี่' พวกเขาเกิดมาพร้อมกับบางอย่างที่วิเศษที่เหล่าผู้คนต้องการ พวกเขาได้สอนเหล่าผู้อวุโส ประชาชนทั้งเมืองใหญ่เมืองเล็ก และเด็กๆทุกคน เกี่ยวกับเวทมนตร์ที่พวกเขามีมาตั้งแต่เกิดจนคนทั้งโลกได้รู้จักเวทมตร์และวิธีการใช้ของมัน
         
          เมื่อพวกเขาเหล่านักรบทุกคนได้ฝึกฝนพลังเวทมากขึ้น พวกเขาก็สามารถต่อกอนกับเหล่าปีศาจทั้งหลายได้ แต่เวทมนตร์ของพวกเขาก็ใช่ว่าจะใช้ได้ตลอด พวกเขาต้องการเวลาของการพักฟื้นพลังเวทของตนเอง เพราะการใช้พลังมากเกินเหตุอาจทำให้เกิดพลังเวทที่ไม่สามารถควบคุมได้แล้วมันจะมากเกินไปจนไม่สามารถหยุดระเบิดที่จะแตกออกมาจากร่างกายภายในของเขาได้และถึงขั้นลาจากโลกไป(ตาย) 
          
          และเมื่อนักรบทั้งหลายได้มีเวทมนตร์และผู้คนทุกคนจะมีพลังเวท พวกเขาเลยตั้งชื่อโลกของพวกเขาว่า 'โลกแห่งมนตร์ขาว'
         
          เมื่อเหล่าปีศาจไม่สามารถสู้กับนักรบเวทได้ พวกมันจึงไม่มาก่อกวนสู้รบกับเหล่านักเวทเหมือนเคย 
         
          โลกของพวกนักรบเวทก็ร่าเริง สดใส ยิ้มแย้ม และมีเสียงเพลงอันสนุกสนาน พวกเขาเพิ่งจะรู้ว่าการไม่มีการสู้รบมันช่างดีเยี่ยงนี้ และสามารถดูแล พูดคุยและหาคนรักได้เหมือนคนธรรมดาทั้วไป
         
          ผ่านไปหลายปี เหล่านักรบแข็งแกร่งได้ลงเอยด้วยความรักของพวกเขา บลู และเบอร์รี่ แต่งงานกัน และเช่นกัน ริช กับ ชี่ พวกเขามีความสุขกันมาก จนเวลาได้ผ่านไป 9 เดือนเศษ เบอร์รี่ได้มีเด็กน้อยคนหนึ่ง เธอและบลูเอนดูลูกตัวน้อยๆของพวกเขามาก 
         
          และช่วงเวลานั้นเองที่เหล่านักรบทั้งสี่ไม่สามารถต่อกอนหรือสู้ได้เมื่อนักเวทแห่งการช่วยเหลือที่แข็งแกร่งต้องอยู่ระหว่างการพักฟื้นหลังจากได้กำเนิดเด็กสาวตัวน้อยไม่สามารถอยู่ช่วยเพิ่มพลังได้ เหล่าปีศาจถือโอกาสนั้นเข้ามาโจมตีเมืองหลัก ที่เป็นที่ๆผู้คนอยู่เป็นจำนวนมาก
          
          เมื่อทั้ง 3 นักรบเวทมนตร์ที่แข็งแกร่งได้รับข่าว พวกเขาก็รีบไปยังที่เมืองนั้น แต่แม้ว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งเพียงได้ก็ไม่สามารถฝื่นพลังของตัวเองได้ และเมื่อครั้งนี้ เหล่าปีศาจได้ว่างแผนชั่วมาหลายปี พวกมันกำลังได้เปรียบเพราะเหล่านักรบที่แข็งแกร่งก็เสียพลังไปมากและไม่มีนักรบช่วยเหลือช่วยเพิ่มพลังพวกเขา พวกเขาจึงต้องสู้ให้ถึงที่สุดเพื่อการอยู่รอดของโลก ประชาชนและคนที่พวกเขารัก...
         
          เวลาผ่านไป1วัน เบอร์รี่ได้ข่าวมาจากนักรบหลายคนที่กำลังเตรียมตัวไปเสริมกำลังพูดคุยกัน เหล่านักรบต่างพากันพูดถึงนักรบทั้ง 3 ที่เบอร์รี่รู้จักดี กำลังตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้าย เมื่อไม่มีเธอ เธอจึงรีบไปช่วยพวกเขา เธอใช้พลังที่เธอมี เพิ่มพลังพวกเขา จนมีกำลังพอที่จะสู้ได้ต่อไป และเธอก็ใช่ว่าจะอาการดีเท่าไหร่เมื่อเธอได้เสียเลือดไปมากเหมือนกัน หลังจากเธอเพิ่มพลังจนพลังของเธอหมด เธอก็ล้มลงไป เหล่านักรบช่วยเหลือต่างรีบเขามาอุ้มเธอไปว่างไว้ที่ปลอดภัย เวลาผ่านไปอีกหลายชั่วโมง นักรบเวทมนตร์ขาวก็ได้รับชนะ เบอร์รี่ที่ได้รับการดูแลจากนักเวทช่วยเหลือฟื้นจากอาการสลบไป พวกเขารีบกลับมาหาลูกสาวอันเป็นที่รักของพวกเขาที่อยู่ในบ้านของพวกเขา
           
          และเมื่อเบอร์รี่ได้เข้าไปก่อนเพราะความเป็นห่วง เธอเห็นราชาปีศาจกำลังจะใช้ของมีคมแทงลูกสาวตัวน้อยของเธอ เธอจึงรีบเข้าไปขวางก่อนจะถึงตัวเด็ก และเมื่อบลูตามเข้ามาติดๆ เขาใช้เวทมนตร์ร่ายใส่ราชา เดวิล และพลังนั้นบวกกับความแค้นที่เขามีต่อเดวิล มันมีพลังมากซะจนปลิดชีพของราชาเดวิลได้ในพริบตา แต่ช้าเกินไปสำหรับการช่วยเหลือ มีดเล่มนั้นได้แท่งโดนท้องของเบอร์รี่ก่อนที่พลังเวทของบลูจะปลิดชีพราชาเดวิล เบอร์รี่ล้มลงและเลือดสีแดงก็ไหลออกมาเหมือนสายน้ำ บลูน้ำตาคลอ เขารีบวิ่งมาอุ้มเบอร์รีและพยายามรักษาเธอด้วยพลังที่เขาไม่เคยฝึกมาก่อน พลังแห่งการรักษา 
         
          ' บลู ฝากดูแลลูกด้วยนะ...' เบอร์รี่พูดขึ้น
         
          ' เบอร์รี่อย่าเพิ่งไปนะ อยู่กับผมก่อน' บลูอ้อนวอลต่อคนตรงหน้า และพยายามใช่เวทมนตร์รักษาของเขา
          
          ' อย่าเลย บลู มันไม่ได้ผลหรอก มีดเล่นนี้มันแทงมาที่จุดสำคัญของฉันแล้ว' 
         
          ' ว่าไงนะ! เธอเอาพลังเวทของเธอมาใว้ที่ท้องงั้นเหรอ?!? ' บลูถามอย่างตกใจแต่สิ้นหวัง
          
          ' มันจะดีต่อลูกไง ฉันเพิ่งไปทำพิธีมาตอนรู้ว่าฉันตั้งท้อง^^;'
         
          '....' เขาไม่มีแรงพอที่จะรับชีวิตของเขาอย่างนี้ เขาจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ เบอร์รี่
          
          'ฝาก...ดูแล...ลูก...ดะ...ด้วย...ฉัน...รัก...คุณ...และลูก...นะ..........' หลังจากเบอร์รี่ได้อำลาก่อนจาก ทุกอย่างในตัวของบลูเกิดอาการบ้าคลั่ง
         
          'ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! อย่าทิ้งผมไป!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!' บลูร้องออกมาจนริชแลชี่วิ่งเข้ามาดู พอพวกเขาเห็นสิ่งตรงหน้าพวกเขาแทบช็อค ร่างของเพื่อนรักร่วมรบได้นอนแน่นิ่งอยู่บนแขนอันแกร่งของคนที่เป็นที่รักของทุกคน และเด็กตัวน้อยที่ร้องไห้เพราะเสียงตะโกนที่ดัง(มาก)...